Наталля Радзіна: Гэтая раніца пазбавіла ілюзій самых недаверлівых
- 24.02.2025, 18:37
Лукашэнка і Пуцін - у роўнай ступені нашы ворагі.
Галоўная рэдактарка сайта Charter97.org Наталля Радзіна ў «Фэйсбуку» прыгадвае першы дзень поўнамаштабнай расейскай агрэсіі супраць Украіны, якая пачалася роўна тры гады таму:
- Многія сёння ўспамінаюць той чацвер, 24 лютага 2022 года, калі пачалася поўнамаштабная вайна Расеі супраць Украіны. Я чула шмат гісторый сваіх украінскіх сяброў, якія перажылі сапраўдны жах, калі на іх галовы паляцелі ракеты і бомбы, калі вакол панавалі смерць і разбурэнне.
Што ж узгадваю я? Як не спала ўсю ноч, ведаючы, што, магчыма, пачнецца вайна, але а 5-й раніцы ўсё адно жахнулася паведамленням аб бамбёжках Кіева і ўкраінскіх гарадоў.
Тая раніца пазбавіла ад ілюзій самых недаверлівых. Нашу краіну ператварылі ў канцлагер і ў агрэсарку. Прыйшло яснае і дакладнае разуменне, што Лукашэнка і Пуцін - у роўнай ступені нашы ворагі, якія не маюць ніякага права распараджацца нашымі лёсамі.
Усе журналісты «Хартыі-97» тады перайшлі на кругласутачны рэжым працы, усе забыліся пра сон і адпачынак. Хацелася хоць нечым дапамагчы, хаця б інфармацыйна.
Потым ва Украіне сталі фармавацца беларускія падраздзяленні, і мы імкнуліся знайсці магчымасці, каб усебакова падтрымаць беларускіх добраахвотнікаў.
Той наш стан можна параўнаць з землятрусам, калі зямля сыходзіць з-пад ног, ты спрабуеш хапацца за сцены і навакольныя прадметы, але і яны разбураюцца. Аднак у нас усё гэта рабілася глыбока ў душы, а зусім побач, ва Украіне разбураліся рэальныя сцены, на галовы людзей падалі рэальныя бомбы, людзі там паміралі рэальнай смерцю, таму да нас не было і не магло быць спагады.
Я памятаю паваротны момант, калі стала лягчэй. Калі я пайшла працаваць валантэркай у варшаўскі цэнтр для ўкраінскіх уцекачоў. Дзе трэба было рабіць маленькія, але канкрэтныя справы: рассяляць людзей, карміць, адводзіць у медпункт, складаць спісы тых, хто з’язджае ў ЕЗ, супакойваць. А як можна было супакоіць? Проста абняць. У жыцці не абдымала столькі людзей!
Некаторыя ўцекачы, даведаўшыся, што я з Беларусі, на імгненне застывалі, але вельмі хутка разумелі, што ўладу і людзей усё ж трэба падзяляць. Хоць я дагэтуль не асуджаю тых украінцаў, хто не падзяляе. Я ведаю, што за гэтым стаяць вялізны боль, пакуты і пазбаўленні.
Таму ўсё, што мы можам сёння даць украінцам - гэта разуменне і падтрымку. Заўсёды і ва ўсім.
У гэтай сітуацыі мы можам толькі самі, кожны з нас, узяць на сябе адказнасць за нашу свабоду і незалежнасць.